Rozdział 2

Z rana usłyszałam dźwięk mojego budzika (We found Love). To już jest 7? Tak mi się nie chce wstać. Przeciągnęłam się i poszłam do łazienki, wzięłam szybki prysznic.Ubrałam to <klik>. Dziewczyny jeszcze słodko spały. Zeszłam na dół i zrobiłam kanapki z Nutellą dla siebie i dziewczyn. Jeszcze musiałam zrobić makijaż i spakowałam się na uczelnie. Weszłam do garażu i wsiadłam do mojego turkusowego samochodu. Droga na uczelnię trochę mi zajęła, bo korki były spore, ale na szczęście się nie spóźniłam. Budynek robił wielkie wrażenie. W środku było multum osób. Moja sala znajdowała się na drugim piętrze. Była cała zapełniona. Usiadłam koło brunetki. Ma na imię Hasret. Na początku wykładowca opowiadał jak będą wyglądały zajęcia. Z tego co słyszałam to poznamy wiele gwiazd i będziemy mogli przeprowadzić z nimi wywiady.

H- Już się nie mogę doczekać zajęć z redaktorem z The Time.

B- Co?- nie wiem czy się przesłyszałam czy co…

H- No jest rozpisane to na planie. O tutaj- podała mi plan. Rzeczywiście dwa razy w tygodniu będziemy mieli z nim zajęcia.

B- Jej, ale super.-przeszył mnie dreszczyk emocji. w końcu nie zawsze poznaje się redaktora The Time. Hasret zmieniła temat.

H- Ty nie jesteś stąd?- czy aż tak źle mówię po angielsku?

B- Tak. Wczoraj przyjechałam tutaj z przyjaciółką i siostrą.

H- To może wpadniesz z nimi do mnie na domówkę jutro?

Oczywiście się zgodziłam. Było to bardzo miłe, że nas zaprosiła. Reszta zajęć wyglądała podobnie. W czasie tych paru godzin poznałam resztę grupy. w drodze powrotnej zadzwoniłam do Alice. Miała taki zaspany głos, a przecież już jest 13..

A-Co chcesz?

B- Juz skończyłam zajęcia i tak sobie pomyślałam, że byśmy mogły pojechać na zakupy. Co Ty na to?

A-Już wstaje, zaraz będę gotowa.-gdy ona słyszy słowo "zakupy" dostaje ADHD.

B- Obudź Harriet.

A-Ok.

Wjechałam jeszcze po kawę i już  po 10 minutach byłam pod domem. Ujrzałam drobną osobę wyłaniającą się zza drzwi. Była to Harriet.

H- Blair! Dzwonił mój brat i powiedział, że kupił mi samochód! Jego kumpel przywiezie mi go za 5 dni.

B- Łał, to nie będę musiała już wozić Twojego tyłka- zaczęłyśmy się śmiać- z resztą ja też mam niespodziankę. Jutro idziemy na domówkę do koleżanki z uczelni.

A-Uhu!Wreszcie się zabawimy!- krzyknęła Alice. Właśnie to jest drugie słowo na które dostaje ADHD.

H- Właśnie! Pierwszy raz się zgodzę z Alice. Dawno się tak porządnie nie zabawiłam.

B- Harriet nie poznaję Cię- ona nigdy nie ciągnęła na imprezy, wolała usiąść z książką i herbatą w ręku.

H- No co?! Trzeba sie trochę rozerwać.

A-Siostrzyczko rozluźnij się. Rodziców nie ma, oni się o niczym nie dowiedzą. Nie musisz być zawsze taka odpowiedzialna. Ogarnij tyłek!

Już nic nie odpowiedziałam, bo nie chcę się kłócić. Wolę być odpowiedzialna niż później jakiegoś dzieciora pilnować. Po drodze mijałyśmy dużo galerii, ale nie wiedziałyśmy od której zacząć. Stwierdziłyśmy, że wybierzemy najmniejszą żeby nie mieć za dużo dylematów. Pierwszym sklepem jaki odwiedziłyśmy był Dynamite (sklep z ciuchami). W nim wydałyśmy 1000 funtów. Następny sklep był z butami, następnie biżuteria i inne duperele. Na te rzeczy wydałyśmy mniej .Zakupy zajęły nam 3 godziny. Z powrotem wstąpiłyśmy do MSC. Jakieś laski piszczały. Nie wiem z jakiego powodu. Ledwo co się dostałyśmy do kasy. Zamówiłyśmy 3 shake waniliowe. Czekałyśmy dość długo, bo jakichś  5 chłopaków weszło bez kolejki, ale było warto czekać, bo shake był pyszny. Gdy wróciłyśmy do domu od razu włączyłam płytę Riri. Uwielbiam jej muzykę. Oczywiście szalałyśmy. Harriet wpadła na świetny pomysł by upiec babeczki i poznać sąsiadów.

A-To pieczcie sobie, ja idę się trochę  ogarnąć.

B- Przecież wszystko dobrze z Twoim wyglądem.

A- Nieee! Jak spotkam przystojnego chł...

B- Dobra już nie kończ. Idź już się ubrać.

Z  Harriet poszłyśmy do kuchni i wzięłyśmy się za robotę. Puściłyśmy jak zawsze muzykę i po 40 minutach było wszystko gotowe. Nawet Alice się wyszykowała.

H- Łał! Alice jak Ty ślicznie wyglądasz!

A-To tylko tak na szybko-nie ma jak to skromność mojej siostry.

B- Chodźmy już.

Poszłyśmy do domku obok. Otworzyła nam miła starsza Pani. I tak każdy dom po kolei. Poznałyśmy prawie wszystkich sąsiadów. Babeczki wszystkie poszły. Gdy wróciłyśmy do domu poszłam zadzwonić do Marcina.

M-Cześć piękna! Jak się podoba wielki Londyn?

B- Jeszcze  niczego nie zwiedziłyśmy oprócz galerii, no i ja uczelnie już zobaczyłam. Tam jest tak świetnie. To jest nie do opisania.

M-Cieszę się, że Tobie się tam podoba.

B- A Tobie jak minął dzień?

M- Nic ciekawego się nie działo tylko spotkałem się z chłopakami na piwo, a później zawiozłem siostrę na zajęcia teatralne. Wiesz jest coraz lepszą aktorką.

B- Wiedziałam, że będzie wspaniała. Widziałeś się może z moimi rodzicami?

M- Wiesz, że ich ciągle nie ma w domu.

B- No tak. Przypomniało mi się, że jutro idziemy z dziewczynami na domówkę. Koleżanka z uczelni mnie zaprosiła.

M-Jesteście dopiero drugi dzień w Londynie, a już impreza? Tylko mi tam za bardzo nie szalej.

B- Jak możesz tak mówić, przecież wiesz jaka jestem.

M-Wiem, wiem, ale przy Alice wszystko może się dziać.

B- Obiecuję, że będę się pilnować, a teraz kończę. Kocham Cię.

M-Ja Ciebie też. Zadzwonię za dwa dni.- do pokoju weszła Alice. Coś mi się zdaję, że podsłuchiwała moją rozmowę z Marcinem.

A-To był Marcin? -ale jej się przestraszyłam.

B- Tak.

A-Pewnie słodził Ci, że za Tobą tęskni i inne bzdety.

B- Już nie przesadzaj! Opowiadałam mu jak tu jest.

A- Po co? On nie jest dobry dla Ciebie!

B- Nie będziesz mi mówić kto jest dla mnie dobry! Kocham go, a on mnie i mi tak jest dobrze! -zaczęłam krzyczeć, ale mnie wkurzyła. Ona się trochę zdziwiła, bo nigdy na nią tak nie naskakiwałam, gdy rozmawiałyśmy na temat Marcina tylko jej tłumaczyłam, ale teraz już przesadza. Poszłam wziąć prysznic. Gdy wyszłam z łazienki słyszałam krzyki dziewczyn. Chyba grały w monopoly. Ja usiadłam przy toaletce i zaczęłam malować paznokcie. Później poszłam przyszykować ciuchy na następny dzień. Położyłam się na łóżku i po chwili zasnęłam.

*Oczami Alice*

Co tak głośno gra? Spojrzałam na zegarek i była dopiero 7 rano. Ja zaraz dam tej która słucha o tej godzinie muzyki. Zeszłam na dół i zobaczyłam tańczącą Harriet. Wyłączyłam muzykę.

H- Ey!

A-Niektórzy jeszcze chcą spać! Nie zapominaj, że nie jesteś tu sama! Nie każdy chce słuchać tego co Ty i to jeszcze o 7 rano! Nie truj życia innym! Mnie nie obchodzi to, że chcesz schudnąć! Mam to gdzieś!- chyba zaczęła płakać, ale co ma mnie to obchodzić. Jest 7 rano, a ona słucha muzyki i mnie budzi. Nie obchodzą mnie jej problemy. a teraz mogę sobie spokojnie zasnąć. Rzuciłam się na łóżko, ale po chwili poczułam, że czymś dostałam w głowę. To była Blair.

A-Czego?

B- Co Ty jej zrobiłaś? -krzyknęła.

A-Komu?

B- Jak to komu? Harriet! Płaczę w kuchni, a raczej by tak sobie nie płakała.-nadal się darła.

A- Może ma taką ochotę.

B- Alice! – Oj teraz to naprawdę jest zła.

A-Gdyby nie przeszkadzała innym w życiu to by teraz nie płakała.

B -Alice jakim Ty jesteś dzieckiem, a do tego egoistką! To, że słucha muzyki-no i zaczyna się wykład- nie oznacza, że możesz na nią tak naskakiwać. Do tego czepiać się jej wyglądu! Przecież wiesz, że ona ma problemy! Zastanów się nad tym co robisz! Ja teraz wychodzę z Harriet na miasto, a Ty rób co chcesz!- wyszła z pokoju i trzasnęła drzwiami, a po chwili usłyszałam warkot silnika.

Czasem zdaje mi się, że ważniejsza jest dla niej Harriet niż ja.  Harriet się należało i wcale tego nie żałuję. Niech nie myśli, że wszystko może! Hmm... Tylko co ja będę teraz robić? Może odwiedzę tego przystojnego sąsiada. Tak to dobry pomysł. Czasem sama się zastanawiam skąd ja mam takie dobre pomysły. Muszę się tylko ubrać i zrobić makijaż. Założyłam to <klik>. Wyglądałam nieziemsko. Wiem moja skromność. Droga do tego domu zajęła mi 2 minuty. Zapukałam do drzwi. Czekałam chyba z 5 minut i usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Otworzył mi inny chłopak niż ostatnio, ale jeszcze przystojniejszy od poprzedniego.

A-Cześć! Jestem Alice. Wasza nowa sąsiadka.

Ch- Cześć! Ja jestem Charles. Czegoś potrzebujesz?- zamiast mnie zaprosić to On się pyta czy coś mi jest potrzebne.

A-Praktycznie przyszłam poznać sąsiadów.

D-Kochanie kto to? -wyszła jakaś czarnowłosa laska. Była ubrana w koszule pewnie Charlesa.

Ch- Hasret poznaj to jest Alice, Alice to moja dziewczyna Hasret.

A-  Aaa, miło mi - co za pasztet.

H- Może wejdziesz do nas?

A- Nie tylko chciałam się przywitać. Już pójdę.

H- Poczekaj Ty mi kogoś przypominasz- ciekawe kogo? Nie lubię jej, jest dziwna.-Już wiem! Moja koleżankę z uczelni.

A-Aha- miło, że przypominam jej jakiegoś paszteta z uczelni.

H- Ma na imię Blair.

A-Znasz moją siostrę?

H- To Twoja siostra? To znaczy, że będziesz dzisiaj na imprezie u mnie?

A- Tak, na pewno. Ja już pójdę. Na razie.- Dlaczego wszyscy przystojniacy musza być zajęci? Tak samo Marcin. Zawsze mi się podobał, ale on zwrócił uwagę na moją idealną siostrę. Tylko z tego powodu ciągle szukam chłopaka by o nim zapomnieć, ale to jest trudne. Żaden nie jest taki jak on. Muszę coś zrobić by teraz o nim nie myśleć. Może zrobię coś na obiad. To dobry pomysł. Czy ja już mówiłam, że mam zawsze świetne pomysły? Z tego względu, że nie umiem gotować kupiłam gotową pizzę. Dziewczyny wróciły zmęczone ciekawe co robiły?  Harriet poszła od razu do siebie do pokoju. Pewnie nadal zła jest na mnie, Blair zaś przyszła do mnie.

B- Widzę, że coś do jedzenia zrobiłaś. Nas nie bierz pod uwagę, bo my zjadłyśmy na mieście. Pamiętasz o imprezie?

A-Tak, pamiętam. O której wychodzimy?

B- Za dwie godziny.-po tych słowach wyszła, zdawało mi się, że ona nadal jest na mnie zła. Nawet nie wiem po co były te nerwy z rana, ale to jej problem. W co ja się ubiorę? Może w tę fioletową sukienkę? Tak to dobry pomysł<klik>. Weszłam na górę po drodze minęłam Harriet. Musze przyznać nawet ładnie wyglądała. Zrobiłam lekki makijaż i polokowałam włosy. Naprawdę ładnie wyglądałam. Marcinowi bym się spodobała. Znów o nim myślę. Może napiszę do niego w któryś dzień, ale to było by głupie.  Hmm… Co bym mogła zrobić? Z rozmyślań wyciągnęła mnie Harriet.

H -Kochana idziesz? -czyżby już nie była zła?- Wołamy Ciebie 10 minut.

A-Tak idę.-wzięłam torebkę i telefon i wyszłyśmy z domu.

Droga zajęła nam 20 minut, bo Hasret mieszka dalej od Charlesa. Z domu dochodziły dźwięki muzyki. Zapukałyśmy do drzwi. Otworzyła nam rudowłosa dziewczyna. Nawet ładna.

Dz- Cześć! Hasret to te z Polski.- My tak na siebie spojrzałyśmy i tylko się uśmiechnęłyśmy.

H -Cześć dziewczyny! Sorry za nią.

B- Nie martw się.

H- Wejdźcie.

Weszłyśmy do środka. Było dużo ludzi, alkoholu i dużo głośnej muzyki.To będzie impreza.

___________________________________________________________________

Przepraszam, że tak długo nie dodawałam, ale nie miałam czasu. i też za wszystkie błędy.. Zapraszam do komentowania i dodawania się do obserwujących.:D

Rozdział 1

Po co ja biorę tyle ciuchów? Pakowanie zajmuje mi cały dzień, nie to co Alice. Ona wszystko zwinie, żeby tylko zamknąć walizkę.  Dobrze, że jedzie ze mną. Może wreszcie trochę zmieni podejście do życia. No i do tego Harriet…. Myślę, że ten wyjazd będzie najlepszym w moim życiu.

Do pokoju wpadała moja siostra.

A- Ey!!!- krzyknęła jakby nie mogła cicho powiedzieć.

B- Słucham?

A-Ten Twój Romeo przyszedł. Weź w ogóle go olej! Jest wiele fajniejszych gości od niego, a w UK przynajmniej będziesz mogła zaszaleć – powiedziała nieco sarkastycznym tonem jakby chciała powiedzieć:  „kobieto! Co Ty jeszcze z nim robisz?!”

Spojrzałam się na nią jak na jakąś wariatkę. Nie jestem taka jak ona, żeby przy każdej okazji  łamać komuś serce, w tym przypadku chłopakowi. Choć sama nie wiem… może ma rację? Do pokoju wszedł Marcin. Jak zawsze wyglądał idealnie. Szare rurki, do tego koszula w kratkę i zegarek ode mnie na święta.

M- Cześć- dał mi namiętnego całusa. Mogłabym się rozpłynąć.

A- Nie za dużo tych czułości.- powiedziała z obrzydzeniem.

B- Wyjdź!

M-Weź na nią nie krzycz, bo ona niestety jest jaka jest- i przytulił mnie i dał buziaka w polik.- A tak w ogóle o czym chcesz pogadać?

B- O nas.-nie wiedziałam jak mu to powiedzieć- Bardzo Ciebie Kocham, ale nie wiem czy dam radę wytrzymać tę rozłąkę. Do tego nie wiadomo czy będziemy mieli czas się widywać częściej i...

M-Ale..

B -Poczekaj ja chcę dokończyć. Pewnie powiesz mi, że są telefony, skype i jeszcze inne rzeczy, ale nie wiem czy dam radę… Marcin – przełknęłam głośno ślinę-  to będzie tyle kilometrów między nami…

M-Już mogę?

B- No jasne.- złapał mnie za ręce.

M- Chociaż spróbujmy. Najwyżej jak coś nie będzie wychodzić to skończymy ten związek.

B- No nie wiem...

M- Blair nie chce Ciebie zmuszać do niczego.- posmutniał trochę.

 Zrobiło mi się go żal, on mnie tak kocha, a ja go nie mniej… może spróbować?

B- Zgadzam się, ale codziennie masz dzwonić.

M-No oczywiście – jego oczy nagle nabrały koloru, a błysku nie dało się ukryć.

Resztę dnia spędziliśmy na wspominaniu i jedzeniu żelek. Alice jak zawsze spała gdy nie miała co robić lub też oglądała Harrego Pottera. Podoba jej się Tom Felton i tylko dlatego to ogląda. On w ogóle nie jest ładny, ale każdy może mieć inny gust. Mama jak zwykle biegała po domu i coś szykowała na pokaz który odbędzie się za tydzień we Francji. Po 21 przyszła Harriet. Włączyłyśmy „Trzy metry nad niebem”. Ryczałyśmy jak głupie, ale co ja mam poradzić na to, że ja zawsze płaczę po tego typu filmie. Alice przychodziła i się śmiała z tego, że płaczemy, ale ona tez by pewnie płakała zresztą ona ma z Tomem swój świat- i niech w nim zostanie. Około 1 poszłyśmy spać. Z rana obudził mnie dzwonek telefonu Harriet- jak zawsze go nie wyciszyła. Z tego co usłyszałam to gadała z bratem Harrym. Ona ma z nim świetny kontakt. Ze względu na niego trudno jej było się zdecydować na wyjazd, ale jakoś mi się udało ją namówić. Próbowałam zasnąć, ale ona z nim jeszcze gadała, a później zaczęła opowiadać o jego dziewczynie. Tylko po to do niej dzwonił? Chore...

 Dzisiaj w ogóle był dziwny dzień. Alice zrobiła nam śniadanie co jej się rzadko zdarza- czyżby „Dzień Dobroci Dla Zwierząt”? Ogólnie to myślałyśmy jak to tam będzie, gdy jutro już tam będziemy. Poszłyśmy na spacer z psem, chwila przed TV i tak nam minął dzień. Jutro wyjazd… mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze.

*Ranek*

H- Wstawaj Śpiąca Królewno!- wydarła mi się do ucha.

B- Daj mi jeszcze 10 minut.- obróciłam się na drugi bok i przykryłam kołdrą.

H- Dziewczyno za pół godziny musimy wychodzić!

B- Co? Zaspałyśmy? Jak to możliwe?

H- Nie nastawiłaś budzika, taka zorganizowana, a o takiej ważnej rzeczy zapomniała.

B- Ale ja nie zdążę umyć się i pomalować, a jeszcze śniadanie.

H- To nie siedź w tym łóżku, tylko się szykuj. Alice coś zrobi do jedzenia, ja zniosę walizki.

gdy już zrobiłam wszystko zeszłam na dół. Mama jak zawsze zaczęła się dopytywać czy mam wszystko.

M-Bilety?

B- No mam.

M-Blair sprawdź!

Zaczęłam szukać ich w torbie. Spojrzałam na mamę z przerażeniem w oczach. Mama spojrzała na mnie tylko z takim błagalnym wzrokiem.

M- Blair nawet nie mów, że ich nie masz..

B- Poczekaj-uśmiechnęłam się- Alice!!!

A-Co?!

B- Nie masz może biletów?

A- Haha... Zgubiłaś je, porzą dnisio?

B- Dobra, przestańcie już!

Do salonu wbiegła Harriet.

H- Już jest taksówka i możemy jechać jeśli jesteście gotowe.

A- Blair zgubiła bilety...

H- Oj Ty głuptasie! Wczoraj mi je dałaś do przechowania..

Widziałam jak wszyscy się ze mnie nabijają. Mama po całej sytuacji kazała nam iść żebyśmy się nie spóźniły. Uściskała nas i wsiadłyśmy do taksówki. Pojechałyśmy na lotnisko w Poznaniu. Już się nie mogę doczekać, zaraz zmieni się moje życie. Na lotnisku wszystko poszło szybko. W samolocie Harriet cały lot spała, a Alice zarywała do jakiegoś buraka. Ja zaczęłam czytać książkę Nicolasa Sparksa. Jego powieści są świetne. Tak się zaczytałam, że nawet nie zauważyłam kiedy doleciałyśmy. Na lotnisku czekał na nas mój nowy  Mini One. Prezent od rodziców. Od razu wsiadłyśmy i pojechałyśmy najpierw na zakupy do TESCO, bo Harriet żre dużo,  a Alice jeszcze więcej. Później pojechałyśmy do Strasburga na kawę. Po godzinie dojechałyśmy na miejsce. Dom był piękny, a wewnątrz jeszcze ładniejszy. Każda miała swój pokój urządzony według jej stylu. Mama o wszystkim pamiętała. Rozpakowałyśmy się i poszłyśmy obejrzeć TV, a później spać, bo jutro mój pierwszy dzień na uczelni. 

____________________________________________________________

No to mamy 1 rozdział. Mam nadzieję, że się spodoba Wam to co piszę.

Następny rozdział pojawi się niedługo.

Prolog

Czasami dzieje się tak, że rodzimy się w rodzinie z problemami. Ja mam to szczęście, że urodziłam się tam gdzie jest zawsze z górki. Tata posiada firmę, która jest znana na całym świecie, a mama jest projektantką mody. Takiego życia wiele osób mi zazdrości, ale to nie jest takie niezwykłe na dłuższą metę. Wszystko inni robią za Ciebie, wszystko co chcesz dostajesz i to za to, że masz znane nazwisko. Chcę się usamodzielnić, dlatego postanowiłam, że pojadę do Anglii, a dokładnie do Londynu, by studiować dziennikarstwo. Rodzice nie mieli nic przeciwko, bo i tak ciągle ich nie ma w domu, przy mnie. To smutne, że będę musiała zostawić tutaj wszystko. Mam Marcina, chłopaka, z którym wiele przeżyłam i wiem, że nasz związek na odległość nie będzie łatwy, ale mam nadzieję, że nasza miłość to przetrwa. Chociaż są jakieś plusy w moim wyjeździe, bo przecież jada ze mną moje dwie przyjaciółki Alice i Harriet. Nie mogę się doczekać tego wyjazdu, jeszcze całe trzy dni. Najdłuższe trzy dni w moim życiu. To będzie udany wyjazd, przygoda. Wierze w to, że spotka nas coś niezwykłego.

_____________________________________________________________
No to mamy prolog. Mam nadzieję, że Wam się spodoba moje opowiadanie. Nie wiem kiedy dodam rozdział, ale na pewno niedługo.:D

Bohaterowie

                                             
              Blair ma 19 lat. Jest rozgadaną, odważną i niezależną dziewczyną. Chce zostać dziennikarką.                                  Przyjaźni się z Harriet i Alice.

             Alice ma 17 lat. Jest siostrą Blair. Wredna, często kłamie, jest straszną egoistką. Każdego chłopaka owinie sobie wokół palca. Pomimo tych wszystkich cech ma coś w sobie dobrego.

               Harriet ma 19 lat. Przyjaźni się z Blair i Alice. Jest nieśmiała, ale potrafi pokazać tą drugą stronę siebie. Zazwyczaj robi to gdy jest daleko od swoich rodziców.

                Hasret ma 19 lat. Jest koleżanką z uczelni Blair. O wszystkim zapomina, ale potrafi być wierna każdemu. Ma chłopaka Charlesa. Mieszka sama ze swoją młodszą siostrą ponieważ jej rodzice zginęli w wypadku.

             
 Lora ma 19 lat. Jest kompozytorką, marzy o poznaniu Hansa Zimmera i marzy o miłości bez granic. Przyjaciółka Hasret.

                  Maddie ma 18 lat. Siostra Hasret. Uwielbia grać na gitarze i grać na nerwach w szczególności Hasret. Jest prawie taka sama jak Alice.

           
               Marcin ma 21 lat. Chłopak Blair. Szalony, a zarazem opiekuńczy. Kocha wyścigi różnego typu. Nie zawsze mu to na dobre wychodzi, bo miał już kilka wypadków.

             Charles ma 22 lata. Chłopak Hasret. Z pochodzenia jest francuzem i to właśnie w nim kochają dziewczyny, ale jest wierny swojej dziewczynie.

         
            One Direction. Brytyjsko-irlandzki boysband. Od lewej: Niall(20 lat) , Zayn(20lat), Liam(20lat), Lou(22lata)  i Harry(19lat).

                           Majk ma 22 lata. Najlepszy przyjaciel Lory. Uwielbia rocka, sam też gra w zespole.Też ma duszę artysty tak jak jego przyjaciółka.